EUCHARYSTIA
A ŻYCIE UKRYTE
Ukryte
życie zakonne, które jest specyficzną cechą życia Sióstr Sercanek ma swoje
źródło i uzasadnienie w Ewangelii. Nasz Założyciel bł. Honorat Koźmiński ideał
tego rodzaju życia odczytał kontemplując życie Świętej Rodziny – Jezusa, Maryi
i św. Józefa. To ciche, ukryte życie Świętej Rodziny w prostocie nie różniące
się od życia innych ludzi, a oddanej całkowicie Bogu. Dziś zatrzymamy się w
naszej refleksji nad życiem zakonnym, a Eucharystią. Bł. Honorat określił Eucharystię „skarbem
Kościoła”.
Patrząc
na życie Jezusa w Nazarecie, na Jego przeżywanie codzienności, na Jego słowa i
czyny odnajdujemy wzór na nasz zakonny styl życia. Jezus ukrył swoje Bóstwo i
głęboko zjednoczone z Ojcem w ciszy domu nazaretańskiego jawił się jako zwykły.
Kiedy rozpoczął swoją działalność apostolską również ukrywał swoje Bóstwo.
Przez
swoje słowa i czyny ukazywał nie siebie, ale swojego Ojca i Jego miłość. To
Jezus objawił na Boga jako Ojca, który jest Miłością. (por.1J 4, 8-9) A dziś? Ta
miłość Boga jest z nami. „Oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do
skończenia świata”. Miłość Boga ukryta w Tabernakulum pod postacią chleba i
wina. Taka jest Tajemnica Boga ukrytego. Bł. Honorat pisze: „ Od czasu, odkąd
Pan Jezus po raz pierwszy zstąpił na ziemię, do tej chwili nie rozstaje się z
nami i bezustannie pozostaje obecny w Kościele w duchu, a szczególniej obecny
jest w całej swojej istocie w Najświętszym Sakramencie.”
Ukrycie
Boga ujawnia się jeszcze głębiej w Eucharystii niż w ziemskim ukryciu. Ojciec
Honorat pisze: „W tej tajemnicy ponawia się Jego życie ukryte, bo On tu jest
bardziej ukryty niż w Nazarecie. Tam krył się pod postacią ludzką, tu pod
postacią chleba, tam przez trzydzieści lat, tu przez tyle wieków – tam dawał
przykład posłuszeństwa świętemu Józefowi, tu kapłanom, na których głos jest
posłuszny i zatrzymuje się póki im się podoba.”
Czym
wytłumaczymy ukrycie i uniżenie Boga pod prostymi znakami – chleba i wina?
Tłumaczyć może tylko wielka nieogarniona miłość Boga. Sakrament ten nazywamy
też sakramentem miłości. Ojciec Honorat podkreśla, że tu zawiera się szczyt
miłości Boga do człowieka.
„...dziś
Pan Jezus w Przenajświętszym Sakramencie ukryty ciągle zostaje, a to ukrycie
Jego jest najwyższym aktem miłości Boga i ludzi i najskuteczniejszym środkiem
obcowania z nimi, zbliżania ich do Boga.” Miłość Boga do człowieka skłoniła Go
do takiego uniżenia, aby być blisko człowieka. Każdy, nawet największy
grzesznik może przyjść do Niego. Przez swoją bliskość Bóg zmniejsza przestrzeń odległości
między Sobą a grzesznikiem. Tylko wielka miłość może tak przybliżyć się tak do
człowieka. W ukryciu tabernakulum obecny jest Jezus we wszystkich tajemnicach
Jego życia, a więc w tajemnicy narodzenia, ofiarowania, nauczania, uzdrawiania,
męki i zmartwychwstania. To tajemnica „realnej” obecności Chrystusa Pana. (por.
Jan Paweł II, Mane nobiscum Domine 16)
Zapytamy
jak siostra przeżywa i realizuje powołanie do ukrytego życia zakonnego i jaki
jest odniesienie do Eucharystii? Powołanie do życia zakonnego jest darem
wewnętrznym otrzymanym od Boga. Istotą powołania jest zażyła przyjaźń z Bogiem,
która rozwija się i wzrasta w sercu osoby powołanej. Powołanie, jest więc darem
ukrytym. Dla osoby przyjęty dar powołania jako „wielkiego skarbu” jest też
tajemnicą Boga. Dla siostry Jezus, jako najwyższa wartość jest ukryty.
Sens
ukrycia siostry jest też w tym, aby na wzór Jezusa ukryć swoją „wielkość”, a
nie schować się w formie ucieczki. Widzimy, więc, że w ukryciu zakonności
chodzi o duchowy wymiar tej idei. Bł. Honorat zachęca siostry do ukształtowania
siebie na osobę ukrytą w Bogu tak, aby jednym jej pragnieniem było niesienie
miłości Boga w środowisko, w którym żyje. Wzorem i źródłem takiej formy jest
Jezus przebywający w Najświętszym Sakramencie. Jego jedynym pragnieniem jest,
aby pociągnąć wszystkich do Siebie i dać Siebie. Siostra zjednoczona ściśle z
Jezusem pragnie, aby Jezus był znany dla wszystkich jako Miłość. Do Jezusa chce
pociągnąć każdego spotkanego człowieka na swojej drodze. Pisze O. Honorat: „...ukrycie
sług Jego z pobudek miłości Boga, chwały Jego i dusz pożytku czyniona, myszą
być miłe Panu Bogu i rzeczywiście są najwyższym aktem miłości Boga i ludzi i
najskuteczniejszym środkiem wpływania na nich”.
Wskazywać
na Jezusa na różne sposoby zwłaszcza przez bezinteresowną miłość, dobroć,
życzliwość to praktyczny sens ukrycia siostry. Sercanki mają ukazywać Boga jako
miłość i nieść Go podejmując pracę wychowawczą z dziećmi i młodzieżą. Każde
dziecko w przedszkolu, młodzi w szkole w życiu mają dostrzec Jezusa, Jego
miłość i dobroć. Siostra w myśl ukrycia ma siebie „ukryć”, czyli unikać
pragnienia przypodobania się ludziom. O. Honorat przypomniał: „...to Pan Jezus
ma się w nich podobać ludziom.” Siostra pragnie być znana tylko Bogu.
Być
takim znakiem obecności Jezusa wymaga od siostry upodobnienia się do Niego. I
dlatego kontakt z Jezusem Eucharystycznym, czyli z żywym Bogiem, rozmowa z Nim,
kontemplacja Jego miłości i życia jest dla osoby zakonnej nieodzowne. Jezus w
prostym znaku „chleba” jest pokorny. Uniża się, chociaż jest Bogiem, aby być
przystępnym dla każdego. Siostra naśladując Jezusa zapomina o sobie i w swoim
prostym stylu bycia jest przystępna i otwarta dla każdego. A w środowisku,
gdzie otoczenie nie jest przychylne, czy nie uznaje wartości ewangelicznych,
siostra przez swoją postawę, słowo, dobroć, połączone z cicha ofiarą może
skutecznie wpływać na zmianę myślenia i wybór prawdziwych wartości,. Jezus w
Eucharystii cichy, milczący, pokorny ukrywa Swój majestat. Siostra oddana Bogu
i jemu tylko znana z całkowitego poświęcenia może wzrastać w postawie duchowej.
Wszystko, co czyni w swej intencji serca ofiaruje tylko Bogu i Jego chwały. A
więc ukrycie ubogaca siostrę, bo prowadzi do coraz większej pokory wobec Boga i
ludzi.
s. Maria M. - CSM
