Życiorys M. Pauli Maleckiej - Współzałożycielki Zgromadzenia CSM

Matka Paula Malecka (1852-1927)

Dzieciństwo i młodość

Paulina Malecka przyszła na świat 9 lipca 1852 roku w Skoczunach niedaleko Wilna na terenach dzisiejszej Litwy, w  rodzinie Romualda Kaliksta Dominika Maleckiego i jego drugiej żony Pauliny z domu Narkiewiczównej. Miała czternaścioro rodzeństwa, w tym bliźniaczą siostrę Wirginię. Wychowywała się więc w licznej rodzinie, którą przenikał głęboki duch patriotyzmu i religijności. Otrzymała solidne wykształcenie i dobre przygotowanie do życia.

Droga powołania

Paulina od najmłodszych lat pragnęła poświecić swe życie Bogu. Jednak jej młodość przypadła na trudny okres dziejów narodu polskiego - upadku powstania styczniowego, represji ze strony caratu i likwidacji zakonów. Dlatego dopiero w wieku 32 lat mogła zrealizować swoje powołanie, kiedy poznała w Wilnie siostry bezhabitowe ze Zgromadzenia Posłanniczek Serca Jezusowego, założonego przez O. Honorata Koźmińskiego, kapucyna.

Dnia 24 lutego 1884 r. Paulina została potajemnie przyjęta do zgromadzenia i rozpoczęła intensywne duchowe przygotowania do podjęcia życia zakonnego jako aspirantka, a od 8 grudnia 1885 roku jako nowicjuszka. Do pełni szczęścia brakowało jej tylko zgody rodziców. Swoją niezachwianą postawą, żywą wiarą i ufnością w pomoc Bożą, zdołała pokonać stanowczy sprzeciw ojca i w październiku 1886 r. opuściła rodzinny dom.

Nowe wyzwania

Paulina udała się do Zakroczymia, aby odprawić rekolekcje pod kierunkiem o. Honorata Koźmińskiego. Świątobliwy zakonnik od razu rozpoznał w niej odpowiednią osobę do podjęcia roli przełożonej generalnej w zgromadzeniu, do którego już od kilku lat upatrywał nauczycielki, zgłaszające się do jego konfesjonału.

Dnia 8 grudnia 1886 roku, po złożeniu I profesji zakonnej, Paulina Malecka już jako s. Maria Paula otrzymała od o. Ho­no­rata zadanie współtworzenia nowego zgromadzenia, które miało poświęcić się wychowywaniu dzieci i młodzieży w duchu religijnym i patriotycznym - Zgromadzenia Córek Serca Maryi. Z gotowymi ustawami pojechała do Warszawy, gdzie czekały kandydatki gotowe do podjęcia drogi życia konsekrowanego. W skromnych warunkach lokalowych oddała się organizowaniu nowej rodziny zakonnej, zawierzając swoje posługiwanie Matce Najświętszej. Równocześnie przygotowywała się do ślubów wieczystych, które złożyła 1 maja 1889 roku w zakrystii kościoła Sióstr Wizytek w Warszawie.

Działalność apostolska

Od tego momentu rozpoczął się nowy okres w życiu Matki Pauli, wypełniony nieustannymi podróżami w celu zakładania nowych domów zakonnych i organizowania pracy w placówkach wychowawczych dla osieroconych i bezdomnych dziećmi. Otwierała również jadłodajnie, ochronki, sierocińce, szkoły elementarne i zawodowe (głównie krawieckie, rękodzielnicze, gospodarstwa domowego). Posyłała siostry szczególnie tam, gdzie wiara i polskość była najbardziej zagrożone – na tereny Rosji, aż po daleką Syberię. Mimo, iż wciąż borykała się z brakiem środków na prowadzenia założonych dzieł, nie wątpiła w pomoc Opatrzności Bożej. Powtarzała: „Pan Jezus dał sierotę i da na sierotę”. Jej ufność nie była zawiedziona. Razem z siostrami przeszła wiele prześladowań ze strony rządu, gróźb, rewizji i upokorzeń. Pełna Bożej energii nie bała się trudności i nie zniechęcała się nimi. Mówiła: „ (…) we wszystkim jest wola Boża i nie można trudnościami się zrażać”.

Matka Paula pozostawała w stałym kontakcie z o. Honoratem, konsultując się w sprawach zgromadzenia, ale też korzystając z jego kierownictwa duchowego. Zakupiła dom w Nowym Mieście nad Pilicą w pobliżu klasztoru kapucyńskiego, w którym przebywał o. Honorat, aby każda siostra miała możliwość osobiście spotkać się z o. Założycielem.

Matka Paula w poczuciu odpowiedzialności za przyszłość powierzonej sobie rodziny zakonnej, poczyniła starania w Rzymie o uzyskanie zatwierdzenia jej przez Stolicę Apostolską. Uwieńczeniem był ogłoszony w 1907 r. Dekret Pochwalny dla Zgromadzenia Córek Najczystszego Serca Najświętszej Maryi Panny (jest to obecnie używana nazwa obok potocznej - Siostry Sercanki).

Matka Paula przez 36 lat sprawowała urząd przełożonej generalnej, splatając swoje życie z historią Zgromadzenia. Przyczyniła się dynamicznego do jego rozwoju i przetrwania pośród „burz dziejowych” narodu polskiego. Niezaprzeczalnie wielkim ciosem było dla niej bezprawie, którego dokonały władze sowieckie w latach 1917-23, zawłaszczając 40 placówek wychowawczych znajdujących się na terenie Rosji. Siostry musiały wraz z dziećmi ewakuować się do odrodzonej Polski i rozpoczynać od podstaw działalność apostolską. Matka Paula, chociaż z powodu choroby nie mogła aktywnie włączyć się organizację nowych placówek, po kolejny raz wykazała się hartem ducha, wytrwałością i zaufaniem Bożej Opatrzności, zapalając siostry gorliwością i zapałem apostolskim.

Ostatnie lata życia

Po zdaniu urzędu Przełożonej Generalnej w 1223 r., Matka Paula mogła spędzić ostatnie 4 lata swojego życia w zaciszu zakonnej wspólnoty. Mimo cierpień fizycznych była przykładem wielkiej pobożności i gorącej miłości siostrzanej. Odeszła do Pana dn. 28 września 1927 roku w Nowym Mieście nad Pilicą. Została pochowana na miejscowym cmentarzu. Jej słowa: „Nic ponad Jezusa, nic na równi z Jezusem, nic obok Jezusa, ale wszystko w Jezusie, a Jezus we wszystkim”, stały się programem życia jej duchowych córek.